Eerst even dit. Ik heb jarenlang een column gehad in publicaties van Roularta, waaronder de Streekkrant en Tam Tam. Al een hele tijd kriebelt het om de pen weer op te nemen. Nu we de website wat aan het herwerken zijn, is er nu de mogelijkheid mijn ei van tijd tot tijd weer kwijt te kunnen.
De coronacrisis (eigenlijk is het een oorlog die we voeren, corona-oorlog zou hier misschien als begrip beter op zijn plaats zijn...) bood onverwachte mogelijkheden. Los van de miserie (en die is er, neem het van mijn aan) op heel wat vlakken. Zo hield ik soms 's morgens rond een uur of zeven of zelfs vroeger of 's avonds even halt op de Burg. Of de Markt. OP verschillende plaatsen. En daar viel me telkens één zaak op. Hoe Brugge ànders klonk. Letterlijk. Nu alles weer iets is versoepeld is het effect totaal weggevallen. Soms hoorde ik iemand praten maar zag je niemand. Of hoorde ik voetstappen maar was er niemand te zien. Tot ik besefte dat die mensen die deze geluiden voort brachten er wel degelijk waren, maar soms honderd meter tot zelfs verder van me verwijderd. Een heel opvallende vaststelling. Brugge klonk dus letterlijk anders. ik hoorde kerkklokken uit torens van kilometers ver. Ik hoorde zelfs een pianospel uit een huis naast de Sint-Annakerk ter hoogte van de "bulte van Sint-Anna".
Brugge klonk niet alleen anders, het rook ook anders. Zuiverder. Het zag er ook anders uit. Plots kon je met de zon op het water aan Gruuthuse van de ene kant naar de andere kant de bodem van de rei zien. Zag je op de Dijver de resten van borstweringen die er ooit in het water vielen of werden geworpen bij werkzaamheden. Zag je een massa vis zwemmen. Dat was mogelijk omdat de reiebootjes het slib niet opwelden. Meteen zag je ook dat de vele verhalen over fietsen, koelkasten en dergelijke in de reien op die specifieke plaatsen niet kloppen.
Brugge rook anders, klonk anders, je zag véél zaken anders. Maar vooral de stilte was bij wijlen meditatief. Waar je dat anders (een beetje) op een vroege zondagochtend ervaart, op een bankje langs bij voorbeeld de Groenrei, kon je dat nu de hele dag door. Ik ga dit wellicht nooit meer kunnen ervaren, want beetje bij beetje is de ratrace weer in gang geschoten. En voor we 't weten zijn we weer even druk en lawaaierig bezig als voor de corona-oorlog. Een mens zou het bijna spijtig vinden. Altijd gezegd dat ik ooit op retraite zou gaan op een stille plek. Wel; ik heb dit de voorbije weken een paar keer kunnen doen, letterlijk op straat in Brugge. En ik mis het. Die meditatieplek waar ik al een tijd van spreek zal er dus wellicht wel nog van komen. Ik loop hier nu bijna 60 jaar rond en 't is tijd dat ik daar structureel es werk van maak. Maar dan mag een wereldwijde crisis als deze die we nu beleven niet de oorzaak zijn. Neen, gewoon als plek of moment om even tot innerlijk inzicht te komen. Voor zij die dit ook zoeken: ik ken een paar plekjes op openbaar domein in Brugge waar je dat kan zonder gestoord te worden. Maar ik hou die liefst voor mezelf. Mag het even...? De zoektocht naar de zoektocht kan an sich ook meditatief en ontspannend zijn.